Dinsdag 15 april. Om half zes gaat de wekker. We moeten vroeg op voor de excursie met Bert naar de steppe. De douche is gelukkig lekker warm en ik stap redelijk fris samen met de anderen in de jeep van Bert, die genoeg sporen van gebruik vertoont. Het is een oudje die bijna 400.000 kilometer heeft gereden. Ik mag voorin om foto’s te kunnen maken, de rest zit vrij krap met z’n drieën achterin en de spullen moeten voor een deel in de kist in de laadbak. We rijden richting Castro Verde en Entradas waar het steppegebied is waar we vandaag veel nieuwe soorten hopen te zien.

Het eerst deel is erg rustig en heuvelachtig, maar na een uurtje komen we in een vlakker gedeelte. Als Bert opeens remt en op een vogel bovenop een telefoonpaal wijst, denk ik in de schemer een torenvalk te zien, maar het is een grijze wouw, een vogel die ik tijdens mijn drie reisjes naar de Extremadura maar eenmaal van ver heb gezien. Ik schiet in het ijle ochtendlicht snel een plaatje en weg is het beest, maar er blijken op de volgende palen nog meer exemplaren te zijn. In totaal vliegen er vier grijze wouwen op. Een prachtig gezicht en een veelbelovend begin van de dag.

Als we door het dorp Aljustrel rijden zien we tientallen nesten van huiszwaluwen tegen de gevels van de huizen. Een fenomeen dat we in Nederland niet op deze schaal kennen.

We rijden verder en als we in de buurt van Entradas de steppe oprijden zien we al snel een boom met ooievaarsnesten waar ook huismussen en Spaanse mussen hun nesten hebben gemaakt. Aan de andere zijde van de weg zien we een zwarte wouw, die lastig wordt gevallen door een raaf, dus de eerste nieuwe soorten zijn binnen. Net als de eerste regenbui die een scharrelaar er niet van weerhoudt in de buurt op een paaltje plaats te nemen. Aanvankelijk was het best aardig weer met veel zonneschijn, maar er vallen ook regenbuien. Het wordt al snel weer droog en ook de zon piept er weer door. Aan alle kanten horen we het gerinkel van grauwe gorzen, maar we zien ook veel kalanderleeuweriken en kuifleeuweriken.

Een jagende grauwe kiekendief is de volgende nieuwe soort voor op de lijst.

We moeten opletten op “witte stenen”, want dat zouden dan grote trappen kunnen zijn. Na wat valse meldingen zie ik een verdachte witte vlek in het overigens schitterende landschap. Glooiende hellingen, met bloemen of gras bedekte percelen en hier en daar een verstrooide boerderij bepalen het blikveld. De verdachte plek blijkt een bordje te zijn, maar Bert ontdekt in die richting wel de eerste grote trap. Ik ben iets te klein, maar als ik op de treeplank van de jeep ga staan zie ik de vogel ook en zelfs drie in totaal. Maar ook iets dichterbij blijken er drie te staan. We richten de telescoop vanuit de laadbak op de mooie vogels en genieten ervan. 

De grote trappen vliegen deels naar elders en wij vervolgen onze weg. Een mooie soort binnen, maar jammer dat ze op grote afstand bleven.

Grauwe gors

We komen bij een agrarisch bedrijf waar we op zoek gaan naar een griel. We speuren alle rijen met wijnranken af, maar geen griel te bekennen. Wel een mooie rode patrijs.

Voor de lijst scoren we fuut en groenpootruiter en als een overvliegende vogel tussen de wijnranken landt, herken ik een kortteenleeuwerik, ook nieuw voor de lijst. Een overvliegende zwarte wouw doet de leeuwerik bijna onmiddelijk weer vertrekken. Ook de zoektocht even verderop naar westelijke blonde tapuit is tevergeefs.

Op een grote hoop met gerooide wijnranken zien we een paartje Spaanse mus dat bezig is met het bouwen van een nest.

Echt wel en mooi beest, zo'n Spaanse mus

We stoppen bij een ruïne van een oude boerderij die door een Spaanse beschermingsorganisatie wordt onderhouden als broedplek voor kleine torenvalken. Boven de paarse velden met melkdistels zien we meerdere torenvalken. Op de foto waarschijnlijk een gewone torenvalk. Er vliegen ook bijeneters rond en overal horen we het getingel van de grauwe gors.

We komen weer op de plek van de scharrelaar en deze keer laat de vogel zich nog mooier zien. Met tegenlicht is de vogel lang niet zo mooi dan wanner de zon op de vogel valt.

Achterom kijkend zie ik een zwarte wouw zitten op een paaltje op de plek waar vanochtend een raaf een zwarte wouw lastig viel.

We stoppen bij een bruggetje, waar twee rotszwaluwen een mooie show geven. Eén ervan kan ik mooi fotograferen. Er vliegen een drietal roofvogels hoog over, waarvan één als slangenarend gedetermineerd worden. De twee andere heel hoog cirkelende vogels lijken verdacht veel op vale gieren, maar dat kunnen we niet afmaken, net als een verdachte vogel die weleens een steenarend zou kunnen zijn.

Als we weer verder rijden stopt Bert bij een hoop stenen. Eerst zie ik niets, maar dan zie ik opeens een steenuiltje zitten, die ons aandachtig aankijkt.

Met een ingezoomde telelens wordt het een heerlijk plaatje. Lekker dichtbij, een echte buitenkans.

Een portretje van de steenuil kan me ook wel bekoren..

We komen op een plek waar meerdere grauwe kiekendieven rondvliegen. Het zijn op één na allemaal prachtige mannetjes.

De laatste stop levert nog een oeverloper op, maar ook een regenbui, dus we eten al schuilend onder de bomen een boterham. Maar zoals steeds deze dag klaart het ook weer snel op en gaat de zon schijnen, zodat ik nog een zonnige foto van de omgeving kan maken. En zo komt er een einde aan de leuke steppe-excursie. Op de terugweg zie ik de drie passagiers achterin wegdommelen. Ik houd Bert aan de praat en wakker, hoewel ik op het laatst ook moeite heb mijn ogen open te houden.

We drinken warme bouillon in het huisje en gaan daarna naar het bezoekerscentrum van de Laguna da Santo André. Hier maken we de wandeling die we gisteren niet konden maken vanwege de regen. Het waait hard, maar de zon schijnt en het zicht op de lagune met de omringende duinen en de woest golvende zee zijn adembenemend.

We passeren een plasje waar meerdere zwarte ibissen staan, een soort die hier erg algemeen is.

Het is een leuke wandeling, maar door de harde wind zien we niet veel vogels. Wel een paar niet heel schuwe Iberische klapeksters, dat is dan wel weer leuk. We scoren verder een witkeel gele kwikstaart en een wulp als nieuwe soorten en passeren daarmee de honderd op de totaallijst.

Daarna naar Monte Horizonte, waar we een poosje chillen en daarna gaan dineren bij O Arco in het dorp. Twee schotels met een vleesgerecht en een brij met cuttlefish staan op het menu. Niet verkeerd, maar het biscuit-toetje smaakt mij het lekkerst. Na de koffie wordt er met Dick en Yvonne in het ijskoude huisje een kaartje gelegd. Dick wint voor de derde keer, ik eindig deze keer als laatste. Niet erg, want het is best gezellig om een spelletje te doen, ook al is het koud.